Effect of a Physical Therapy Program Based on Balance and Gait in Patients with Parkinson

Abstract

مقدمه: پارکینسون یک اختلال مخرب عقده‌های قاعده‌ای مغز و یک عارضه‌‌ی مزمن و پیشرونده است که بیشتر در گروه سنی سالمندان دیده می‌شود. درمان فیزیکی یکی از روش‌های کمک به بهبودی این بیماران است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 10 هفته حرکت درمانی منتخب (با تأکید بر تمرینات کششی و نرمشی) بر تعادل و الگوی راه رفتن در بیماران پارکینسون بود.

روش‌ها: بدین منظور 24 بیمار پارکینسونی به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه شاهد (12 نفر) و گروه تجربی (12 نفر) تقسیم شدند. هر گروه شامل شش مرد و شش زن با شدت بیماری متوسط بودند. هر دو گروه در مدت تحقیق از داروهای یکسانی استفاده می‌کردند. گروه تجربی یک دوره‌ی حرکت درمانی با تأکید بر تمرینات کششی و نرمشی را به مدت 10 هفته، هر هفته 4 جلسه و هر جلسه 1 ساعت انجام دادند. در حالی که گروه شاهد هیچ گونه فعالیت تمرینی را انجام ندادند. تعادل و راه رفتن، پیش و پس از دوره‌ی حرکت درمانی ‌اندازه گیری و مقایسه شد. برای ارزیابی تعادل و راه رفتن، به ترتیب از Berg balance scale، Tinetti balance scale و Gait and balance scale استفاده شد.

یافته‌ها: بین نمرات راه رفتن و تعادل گروه تجربی پس از انجام مداخله بهبود معنی‌داری داشت (001/0 > P). میانگین نمره‌ی راه رفتن در گروه شاهد تغییر معنی‌داری نداشت (820/0 = P). به علاوه نمره‌ی تعادل گروه شاهد، در پس‌آزمون کاهش معنی‌داری داشت (008/0 > P).

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج تحقیق حاضر به نظر می‌رسد تمرینات کششی و نرمشی در درمان بیماران پارکینسون مؤثر بوده و مکمل درمان دارویی است. به عبارتی دیگر، اثر متقابل دارو درمانی و تمرینات مذکور می‌تواند به عنوان یک رژیم درمانی برای این گروه از بیماران به کار گرفته شود.